Samkvæmt Bahá'í trúnni

... er himnaríki nálægð við Guð, og helvíti fjarlægð frá Guði - andlega auðvitað.

Hér er stutt grein um himnaríki og helvíti - líf eftir dauðann í  ljósi Bahá'í trúarinnar (tekið af vef Bahá'í trúarinnar):

 

Heaven and hell: a Bahá'í view of life after death

As in the world's other religions, the Bahá'í concept of life after death is deeply integrated into teachings about the nature of the soul and the purpose of this earthly life.

Bahá'u'lláh confirmed the existence of a separate, rational soul for every human. In this life, He said, the soul is related to the physical body. It provides the underlying animation for the body and is our real self.

Although undetectable by physical instruments, the soul shows itself through the qualities of character that we associate with each person. The soul is the focal point for love and compassion, for faith and courage, and for other such "human" qualities that cannot be explained solely by thinking of a human being as an animal or as a sophisticated organic machine.

The soul does not die; it endures everlastingly. When the human body dies, the soul is freed from ties with the physical body and the surrounding physical world and begins its progress through the spiritual world. Bahá'ís understand the spiritual world to be a timeless and placeless extension of our own universe--and not some physically remote or removed place.

Entry into the next life has the potential to bring great joy. Bahá'u'lláh likened death to the process of birth. He explains: "The world beyond is as different from this world as this world is different from that of the child while still in the womb of its mother."

The analogy to the womb in many ways summarizes the Bahá'í view of earthly existence. Just as the womb constitutes an important place for a person's initial physical development, the physical world provides the matrix for the development of the individual soul. Accordingly, Bahá'ís view life as a sort of workshop, where one can develop and perfect those qualities which will be needed in the next life.

"Know thou, of a truth, that if the soul of man hath walked in the ways of God, it will, assuredly return and be gathered to the glory of the Beloved," Bahá'u'lláh wrote. "By the righteousness of God! It shall attain a station such as no pen can depict, or tongue can describe."

In the final analysis, heaven can be seen partly as a state of nearness to God; hell is a state of remoteness from God. Each state follows as a natural consequence of individual efforts, or the lack thereof, to develop spiritually. The key to spiritual progress is to follow the path outlined by the Manifestations of God.

Beyond this, the exact nature of the afterlife remains a mystery. "The nature of the soul after death can never be described," Bahá'u'lláh writes."

 

Helvíti andlegt frekar en líkamlegt?

Prinsessur

Svona í tilefni páskanna (aðallega vegna þess að gulur er svo páskalegur) þá er hér ein mynd af síðu sem ég gerði. Myndefnið eru tvær prinsessur, Alexandra og vinkona hennar. Vinkonan var að koma í heimsókn að gista, og tók hún með sér fulla kistu af prinsessukjólum. Svo er ein mynd í viðbót, hún er af tölusafninu mínu... bara af því þær eru svo fallegar. Tæplega helmingurinn kemur frá ömmu minni heitinni, afganginn keypti ég.

 

 

Föndur og skíði

Eftir að hafa farið með stuttuna mína í fimleika og tekið nokkar myndir (set inn myndir seinna, myndavélin er hjá mömmu), fórum við á skíði. Ég skellti mér í kvennagöngu til heiðurs Þórunnar Hyrnu. Á eftir var happdrætti, og hvað haldiði? Ég vann lúxus lambalæri frá Kjarnafæði, og auðvitað ætla ég að bjóða í mat í kvöld. Heima hjá foreldrunum auðvitað, því ég hef ekki besta borðplássið hérna til að bjóða í mat.

Svo hitti ég stelpurnar í gærkvöldi, vorum allar frekar þreyttar og andlausar. En afrakstur kvöldsins var ein og hálf síða. Ég skelli hér inn mynd af kláruðu síðunni. Hún er af Alexöndru að leika Móglí í frumskóginum.  Hawaii rósin er sko frumskógurinn.

Gott að hafa eina veislu á mann.

Fyrirsögnin er tilvitnun í dóttur mína á leiðinni heim til afa hennar og ömmu í gær.  Við byrjuðum daginn á því að skella okkur í fimleika, þar sem ég las föndurblöðin mín á meðan hún skottaðist og fór í kollhnísa, hoppaði á trampolíni og æfði að standa á höndum og fara afturábak á rúllunni. Því næst skelltum við okkur á Glerártorg til að kaupa á hana legghlífar (og við bættist óvart hárspöng, bakpoki fyrir fimleikana og sólgleraugu). Svo var förinni heitið í bæinn að kaupa afmælisgjöf handa einni gelgju sem við þekkjum. Body lotion, sturtusápa og gloss varð fyrir valinu.

Eftir hádegismat hjá afa og ömmu skelltum við okkur í afmælið, og fórum svo beint úr afmælinu í aðra veislu þar sem meðlimir úr þjóðarráðinu voru að heimsækja okkur norðlendingana. Það var vel mætt sýndist mér, og taldist mér til að hátt í 25 manns hafi verið þegar sem mest var. Það var frábært að hitta fólk að sunnan sem ég hef ekki séð lengi og eins og alltaf fer maður frá svona viðburðum léttari á sálinni og hlýrra í hjarta en áður en maður kom. Ekki skilja það samt þannig að ég hafi verið neitt rosalega þung á sálinni og hjartaköld

Á leiðinni heim lét Alexandra þessi orð falla: Mamma, það er svo gaman að hafa svona eina veislu á mann! Já, sú stutta elskar veislur... eitthvað annað en mamma hennar

Svo fórum við til afa hennar og ömmu til að horfa á laugardagslögin, og skemmtum við okkur ágætlega. Stuttan mín var samt frekar svekkt yfir því að Páll Óskar var ekki að keppa. Auðvitað heimtaði hún gistingu í afa og ömmu húsi, svo ég svæfði hana eftir keppnina og fór svo að horfa á eitthvað í sjónvarpinu með gamla settinu. Þegar ég hafði dormað yfir laugardagsmynd Rúv sagði mamma að ég ætti bara að skríða uppí hjá stuttu, sem ég og gerði. Nennti ekki að vera að fara heim bara til þess að sofa þar ein í nokkra klukkutíma.

Góður dagur.

Ég er forvitin

Já, ég er forvitin um flest allt. Mér er reyndar sama um slúður, trúi fæstu sem ég heyri um fólk nema ég fái upplýsingarnar frá fyrstu hendi. En hvernig hlutir virka, afhverju þetta eða hitt er svona eða hinsegin, þá er ég forvitin. En um leiði og ég segi þetta verð ég að taka fram að það eru svo sem til hlutir sem ég hef nánast engan áhuga á að vita, eins og t.d. ...hmmm... nú er ég búin að sitja og hugsa í 10 mínútur og mér dettur ekkert í hug. Ég ætlaði að skrifa um eitthvað leiðinlegt eins og störf á Alþingi eða vísitölu neysluverðs. En í raun er þetta alls ekki svo óáhugavert, ég þyrfti bara að vera rétt stemmd til að nenna að fræðast um þessi mál.

Þegar ég fræðist um eitthvað nýtt og áhugavert langar mig að deila því með þeim sem nenna að hlusta. En það eru bara ekkert allir sem nenna að hlusta

Í gær var ég í tíma í KLÍ, sérefni í klínískri sálfræði. Við erum aðallega að fjalla um lyf, bókin sem við erum að nota heitir Basic Psychopharmacology. Við lærðum það, meðal annars, að greip ávöxturinn inniheldur efni sem getur haft þau áhrif á sum lyf að virkni þeirra verður meiri en ella. Þetta er nokkuð áhugavert finnst mér.

Meiri fróðleikur seinna. Ef þið nennið að hlusta

Við vinkonurnar

...vorum að opna sameiginlega bloggsíðu. Skrifin eru að hrúgast inn svona hvað úr hverju, sem og myndir af því sem við erum að búa til. Hægt er að sjá síðuna hérna.

Svo það sé alveg öruggt...

...þá á síðasta færsla við um mig og vinkonur mínar.

Þvílíkar ruglukollur!

Sjáið bara!

Alexandra og ömmurnar

Ég afkastaði að gera tvær síður í dag. Sú fyrri skannaðist ekki nógu vel inn, því tölurnar eru svo þykkar. Bakgrunnspappírinn á að vera einlitur og ekki svona flekkóttur eins og hann virðist vera og svo skönnuðust ljósmyndirnar ekki heldur nógu vel.

Allavega, fyrri er mynd af Alexöndru í afmælisveislu ömmu Steinu (febrúar í fyrra) og á seinni myndinni er Alexandra rúmlega ársgömul, með ömmu Kötu að skoða snjóinn. Ég á eftir að skrappa mynd af afmælisbarninu sjálfu; en með Alexöndru á efstu myndinni er Geiri frændi, ömmubróðir.

Á seinni myndinni er reyndar fullt af glimmeri sem sést ekki svo vel, ég gat ekki beðið eftir að glimmerið þornaði nægilega vel til að skanna inn myndina, svo það klístraðist fullt af glimmeri á glerið. Eins gott að ég á þennan skanna ein! Það er víst aldrei of mikið glimmer í lífinu

Já, svo er hægt að smella á myndirnar til að sjá þær stærri. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Innblástur.

Allt frá því ég var lítil og fram á unglingsár hef ég elskað að teikna. Ég var teiknandi út um allt, í skólabækurnar og jafnvel uppskriftabækur hjá nágranna (ég var víst mjög lítil þá, að mér skilst). Ég fór á myndlistanámskeið sem barn og unglingur, bæði hjá Myndlistaskóla Akureyrar (var held ég 8 ára) og svo tvö námskeið hjá Erni Inga. Einnig tók ég myndlistaráfanga í vali í Verkmenntaskólanum þegar ég var þar.

En einhver, sem var mér mjög nákominn, sagði mér að ég hefði litla hæfileika. Þessi sama manneskja fékk mig til að trúa því að það væri mjög lítið varið í það sem ég hafði að skrifa og teikna (ég samdi víst líka slatta af ljóðum).

Nú hef ég varla lagt penna eða blýant við blað til að teikna í áratug. Þegar ég flutti hingað þar sem ég bý núna, fékk ég í hausinn afganginn af dótinu mínu sem hafði dvalist á háaloftinu hjá foreldrum mínum. Þegar ég fór að garfa í þessum kössum fann ég teikningar og málverk sem ég hafði gert. Viti menn, ég varð ansi pirruð. Ég fann þessa afbragðs fínu teikningu sem ég hafði gert þegar ég var ca. 16-17 ára, vatnslitamyndir sem ég hafði gert í VMA og fengið fínar einkunnir fyrir (8-9 í einkunn finnst mér mjög gott)

Ég hef nokkrum sinnum reynt að teikna síðan, en það kemur bara krass á blaðið hjá mér. Ég var búin að segja mér að ég hefði tapað niður þessum hæfileika. Það truflaði  mig að ég hefði á sínum tíma haft það lítið sjálfstraust að ég hafi látið einhvern segja mér að ég gæti ekkert.

Það var einvher óróleiki í mér í kvöld; þegar ég var á leiðinni í rúmið settist ég niður við skrifborðið í stofunni hjá mér og dró upp blað og tússpenna. Ég hef sjaldan þorað að teikna beint niður með penna, blýantur er mikið öruggari. En allavega, ég byrjaði að teikna og þetta er afraksturinn. Engin snilld, en ég held að ef ég æfi mig þá eigi ég eftir að finna þetta aftur. Fyrsta myndin er af orkídeu, held að það hafi tekið mig eina eða tvær mínútur að teikna hana, seinni myndin er af trékalli. Var frekar fljót með hann líka. Fannst best að vera ekkert að hugsa um það sem ég var að gera, setti tússinn bara niður og byrjaði.

Já, og ég gleymdi að segja að það var hann Jakob sem veitti mér innblástur í að byrja aftur að teikna

Ps. Ef ég nenni þá ætla ég að setja inn blogg um skrautskrift á morgun eða hinn

Orkídea 

 

 

 

 

 

 

 

 

Trékall